Rumień to zmiana skórna przybierająca różne postacie. Występujące miejscowo zaczerwienienia skóry często wywołane są przez rozszerzone naczynia krwionośne. Najczęściej pojawiają się okresowo, jednak nie powinny być nigdy lekceważone. Częstotliwość ich ukazywania się zależy w dużej mierze od przyczyny reakcji skórnych oraz nadwrażliwości na pewne czynniki.
Jak rozpoznać rumień?
Rumień to ogólna nazwa na określenie różnego rodzaju zaczerwienienia na skórze o odcinających się znacznie brzegach. Zmiany skórne mogą przybierać różne kształty. Rumień na twarzy oraz innych częściach ciała może mieć formy obrączkowe, motylowe, nieregularne lub okrągłe. W przypadku niepokojących zmian w obrębie skóry najlepiej umówić się na konsultację. Gabinet lekarski lub dermatologiczny to pierwsze miejsce, do jakiego należy się udać w celu rozpoznania choroby skóry.
Rozszerzone naczynia krwionośne mogą być objawem rumienia:
- Wielopostaciowego: wywołują go wirusy, bakterie, infekcje, substancje chemiczne oraz niektóre leki. Występuje również w postaci zlewających się ze sobą nadżerek, pęcherzy czy wybroczyn. Może oznaczać zespół Lyella (toksyczną nekrolizę naskórka) lub Stevensa-Johnsona.
- Guzowatego: występuje w postaci bolesnych czerwonych guzów o średnicy ok. 1-1,5 cm i opuchlizny, w reakcji na pewne leki.
- Zakaźnego: wirusowa odmiana rumienia objawiająca się wysypką na policzkach jest charakterystyczna dla niemowląt i dzieci.
- Trwałego: pojedyncza zaczerwieniona plama występująca najczęściej w tym samym miejscu. Wywoływana jest najczęściej alergią pokarmową i niektórymi lekami np. sulfonamidami.
- Lombardzkiego: spowodowany brakiem witaminy B3 (PP), występuje na twarzy oraz dłoniach. Może się objawiać biegunką, bezsennością lub osłabieniem.
Stwardniałego: ukazuje się w formie wrzodziejących lub nie guzów. Objawy zazwyczaj nasilają się w okresie wiosennym i jesiennym.
Leczenie rumienia wielopostaciowego
Rumień wielopostaciowy wiąże się z nadwrażliwością na różne bodźce. Pierwsze objawy występują jeszcze przed 20. rokiem życia. Kuracja polega na zapobieganiu zakażeniu oraz leczeniu jego symptomów. Rodzaj kuracji zależy od tego, co go wywołuje. Jeśli przyczyną były pewne leki, należy je odstawić i zamienić na medykamenty przeciwgorączkowe oraz przeciwbólowe. W przypadku występowania gorączki zaleca się stosowanie wilgotnych kompresów na skórę. Towarzyszącemu infekcji świądowi przeciwdziała się poprzez leki przeciwhistaminowe.
W leczeniu rumienia stosuje się leki ogólnie (antybiotyki, leki przeciwwirusowe oraz glikokortykosteroidy) oraz miejscowo (leki przeciwgrzybicze, antybiotyki, glikokortykosteroidy i preparaty przeciwbólowe). Do większych powierzchni ciała stosuje się natomiast przeciwoparzeniowe opatrunki. Jeśli zmiany skórne występują w jamie ustnej, powinno się aplikować na błonę śluzową znieczulający środek.
Warto również pomyśleć o łagodzących i kojących preparatach. Dostępne w aptekach dermokosmetyki pozbawione szkodliwych składników będą dobrym uzupełnieniem kuracji wyciszającej na rumień. Bogate w ekstrakty np. z ambophenolu eliminują zaczerwienienie, wyrównują koloryt oraz działają przeciwzapalnie. Zwykle zmiany skórne ustępują samoistnie po 2-4 tygodniach. Trudniejsze przypadłości wymagają hospitalizacji. W przypadku zespołu Lyella, konieczna będzie wizyta u okulisty. Infekcja wiąże się często z powikłaniami wzroku.
Rumień wielopostaciowy wywołują najczęściej infekcje dróg oddechowych, bakterie atypowe Mycoplasma lub zwykła opryszczka. Jednak bezpośrednia przyczyna schorzenia nie jest znana. Niezależnie od powodu, rumień u dorosłych powinien być zawsze zgłoszony dermatologowi.
