Produkty rolnicze powstałe w wyniku procesów produkcyjnych mają szerokie zastosowanie. Dotyczy to również produktów ubocznych, które mogą zostać z powodzeniem wykorzystane – głównie jako pasze dla zwierząt hodowlanych. Na szczególną uwagę zasługują tutaj śruta rzepakowa oraz śruta sojowa. Hodowcy chętnie sięgają również po śrutę kukurydzianą. Jakie mają one właściwości i dlaczego warto je włączyć do diety żywca?

Śruta sojowa – źródło białka

To jedno z najpopularniejszych rozwiązań w żywieniu zwierząt hodowlanych. Szczególnie sprawdza się w przypadku zwierząt wysokoprodukcyjnych, gdzie stanowi główny składnik diety. Dlaczego warto stosować śrutę sojową? Przede wszystkim dlatego, że ma wysoką zawartość białka, które dodatkowo jest łatwo przyswajalne. Na wzrost, produkcję oraz rozwój zwierząt natomiast pozytywnie wpływają aminokwasy egzogenne takie jak lizyna czy tryptofan. Zawarta w śrucie sojowej lecytyna zwiększa przyswajalność witamin, a ponadto wspomaga układ krwionośny oraz metabolizm tłuszczów. Natomiast genisteina oraz fito-estrogeny łagodzą zaburzenia hormonalne. Śruta rzepakowa to przy tym uniwersalny składnik diety, który znajduje zastosowanie w żywieniu zwierząt hodowlanych różnych gatunków.

Najlepszym rozwiązaniem dla zdrowia zwierząt hodowlanych jest stosowanie produktów wolnych od GMO, jakie oferuje firma Granaccy zlokalizowana w Augustowie. Dzięki temu możemy uniezależnić się od wytycznych narzucanych producentom przez odbiorców produktów rolnych w zakresie żywności modyfikowanej genetycznie. Coraz większe znaczenie ma bowiem w przemyśle spożywczym przestrzeganie standardów non GMO. Dawka śruty sojowej może dochodzić nawet do 2,5 kilograma dziennie, jednak przy jej ustalaniu należy uwzględnić rodzaj zwierząt, ich wiek oraz przeznaczenie, a ponadto również udział innych preparatów białkowych czy zawartość białka w paszy objętościowej.

Śruta rzepakowa – produkt uniwersalny

Powstała w procesie ekstrakcji oleju z nasion rzepaku śruta rzepakowa może być wykorzystywana w karmieniu wszystkich gatunków zwierząt hodowlanych. Włączenie tego produktu do diety pozwala obniżyć koszty paszy, jednak musi ono przebiegać zgodnie z pewnymi zasadami – inaczej może dojść do pogorszenia wyników produkcyjnych i problemów zdrowotnych żywca. Obok potrzebnych składników śruta rzepakowa ma wysoką zawartość glukozynolanów, które zaburzają przyswajanie jodu oraz przyrost zwierząt. Mimo to śruta rzepakowa może przynieść równie dobre efekty co zastosowanie śruty sojowej.

Dla każdej grupy zwierząt hodowlanych dawkowanie śruty rzepakowej prezentuje się inaczej. Procentowy udział w diecie trzody chlewnej to:

  • dla prosiąt – 3-5%;
  • dla warchlaków – 6-8%;
  • dla tuczników o masie ciała od 30 do 60 kg – 12-15%;
  • dla tuczników o masie ciała od 60 do 110 kg – 15-20%;
  • dla loch luźnych i niskoprośnych – 10-15%;
  • dla loch wysokoprośnych i karmiących – 5%.

Zawartość tłuszczu w diecie trzody chlewnej powinna być utrzymana na poziomie od 5 do 8%, ponieważ zbyt duża dawka pasz rzepakowych może prowadzić do zaburzeń w trawieniu, obniżenia jakości słoniny oraz trwałości wyrobów wędliniarskich. Udział śruty rzepakowej w paszach dla drobiu nie powinien przekraczać 5%. Istnieją też pewne ograniczenia w zakresie karmienia bydła. U zwierząt o wadze większej niż 80 kg udział produktów rzepakowych w diecie może wynosić 20%, u jałówek – 25%, natomiast u krów mlecznych i buhajków opasowych – 30%.