Choroba afektywna dwubiegunowa to zespół zaburzeń występujących w cyklicznych nawrotach. Pomimo że schorzenie nie jest możliwe do wyleczenia, skuteczna farmakoterapia pozwala uzyskać na tyle długie okresy remisji, że pacjent może żyć w pełni normalnie – pracować, uczyć się i podejmować codzienne aktywności. Sprawdźmy, jakie są pierwsze symptomy ChAD i na czym polega
Czym jest choroba dwubiegunowa?
Zaburzenia afektywne dwubiegunowe polegają na naprzemiennym występowaniu epizodów manii, hipomanii i depresji. Pomiędzy nimi występuje okres remisji, czyli wyciszenia objawów choroby, który może trwać kilka tygodni, miesięcy, a nawet lat. Lekarz psychiatra Barbara Kumela wskazuje, że objawy choroby zależą od tego, czy pacjent jest w fazie manii, czy depresji. Cechami charakterystycznymi epizodów maniakalnych są podwyższony nastrój, pobudzenie ruchowe, trudności z koncentracją, wielomówność, bezsenność oraz niemożność oceny własnego stanu psychicznego. W ostrej fazie manii, chory może mieć omamy wzrokowe i słuchowe, urojenia, oraz wykazywać skłonności do agresji. W stanach depresyjnych przeważają natomiast uczucie osamotnienia, obniżenie nastroju, anhedonia, wycofanie oraz zmniejszony napęd psychoruchowy. Chory ma trudności z wykonywaniem codziennych obowiązków i spędza większość czasu w łóżku. Pojawiają się także myśli rezygnacyjne oraz samobójcze. Objawy chorobowe w fazach mani i depresji mogą mieć różne nasilenie, wynikające ze specyfiki obrazu choroby u poszczególnych pacjentów, a także stosowanych w całokształcie leczenia form terapeutycznych / farmakoterapii, psychoterapii /, również współpracy pacjenta w leczeniu.
Leczenie choroby afektywnej dwubiegunowej
Leczenie choroby afektywnej dwubiegunowej ma charakter długofalowy, ponieważ następują nawroty ostrych objawów chorobowych. Lekarz psychiatra Barbara Kumela wyjaśnia, że głównym celem terapii jest wydłużenie okresów remisji oraz złagodzenie objawów epizodów maniakalnych i depresyjnych. Podstawą leczenia jest farmakoterapia (dobierana w warunkach ambulatoryjnych lub szpitalnych) oraz psychoedukacja, czyli poinstruowanie pacjenta i rodziny, jak rozpoznawać symptomy świadczące o wejściu w stan górki lub dołka. Bardzo ważną rolę odgrywa także psychoterapia, która dostarcza pacjentowi narzędzi do walki z trudnymi sytuacjami i przekonaniami.
