Dystymia jest nazywana nerwicą depresyjną lub przewlekłą depresją. Jest zaburzeniem afektywnym o podłożu nerwicowym, na które cierpi ok. 3-5% ludzkości. Chorobę diagnozuje się częściej u kobiet w wieku powyżej 20. lat. Większość cierpiących na nią osób z powodu jej utajonego przebiegu, często nie zdaje sobie sprawy, że na nią choruje. Dlatego dobrze jest poznać przypuszczalnego wroga i dowiedzieć się, jak z nim walczyć.

Dystymia. Co wywołuje tę chorobę?

Dystymia różni się od depresji tym, że objawia się utratą odczuwania szczęścia. Towarzyszy jej ogólne spowolnienie lub pobudzenie. Do rozwoju choroby przyczyniają się przede wszystkim uwarunkowania genetyczne. Obecność w rodzinie osoby chorującej podwyższa ryzyko jej występowania u bliskiego krewnego aż o 50%. Za jej powstanie odpowiadają również zaburzenia w układzie nerwowym i hormonalnym oraz problemy emocjonalne. Szczególnie u dzieci, u których pragnienia i potrzeby są często sprzeczne z oczekiwaniami rodziców i otoczenia, choroba może się rozwinąć. Na schorzenie narażone są szczególnie osoby cierpiące na chroniczny stres. Zaburzenia psychiczne, niektóre uzależnienia oraz dolegliwości fizyczne to główne przyczyny rozwoju dystymii u dorosłych. W takim przypadku konieczna jest wizyta u lekarza rodzinnego.

Po czym poznać, że mamy do czynienia z przewlekłą depresją?

Choroba, będąca rodzajem przewlekłej depresji o nerwowym podłożu częściej diagnozuje się u młodych osób pomiędzy 20. a 30. rokiem życia. Podobnie jak każdy rodzaj nerwicy, schorzenie nie powinno być lekceważone. Pierwsze objawy dystymii można już zaobserwować w okresie dojrzewania. Choroba może przy tym przybierać dwie formy: wczesną i późną, zależnie od wieku. Sygnałami do podjęcia leczenia są: pogorszony nastrój i samoocena, lękliwość (w tym społeczna), tzw. anhedonia (utrata zdolności do odczuwania przyjemności), zakłócenia snu czy długotrwałe zmęczenie. Do tego dochodzi często utrata apetytu, brak ruchu, ciągłe rozdrażnienie czy problemy ze skupieniem się.  Pomiędzy okresami, w których pojawiają się wymienione objawy, występują okresy remisji. Nierzadko nieleczona dystymia prowadzi do podwójnej depresji.

Jak rozpoznać dystymię? Leczenie

Leczenie dystymii poprzedza jej prawidłowe rozpoznanie. W celu zdiagnozowania choroby należy się udać do lekarza psychiatry. Wystawienie pozytywnej opinii jest możliwe dzięki wywiadowi lekarskiemu i obserwacji zachowania pacjenta. Z reguły o tym, że osoba cierpi na ten rodzaj depresji świadczy utrzymujące się i powtarzające się co najmniej przez 2 lata min. 2 objawy. W przypadku dzieci i młodzieży okres złego samopoczucia powinien się utrzymywać przez rok. Pomocne w diagnozie jest wykonanie specjalnego testu na dystymię. W ocenie, czy mamy do czynienia z przewlekłą depresją pomoże przeprowadzenie testu psychologicznego. Składa się z pytań, które mają na celu bliższe poznanie pacjenta. Pytania odnoszą się do jego samopoczucia czy światopoglądu. Na ich podstawie możliwa jest diagnoza i wprowadzenie właściwej metody leczenia.

Kuracja opiera się głównie na psychoterapii oraz stosowaniu leków. Nierzadko włącza się metodę poznawczo-behawioralną. Na wybór metody i jej powodzenie wpływa ogólny stan zdrowia chorego i nasilenie objawów. O wiele szybsze efekty uzyska się u osób młodszych, dzieci i nastolatków. U dorosłych często proces leczenia jest dłuższy i wymaga zastosowania farmakoterapii np. antydepresantów.