Rehabilitacja dzieci nie ogranicza się tylko do przyjemnych turnusów rehabilitacyjnych nad morzem. Stanowi bardziej złożony leczniczo-społeczny proces, który wymaga pracy i czasu. W zajęciach biorą udział nie tylko dzieci i młodzież, ale również rehabilitant lub terapeuta. Wsparcia powinni natomiast udzielić pociechom rodzice. Rezultatem jest zwiększenie jakości życia i nadzieja na usamodzielnienie się młodej niepełnosprawnej osoby. Poznaj najskuteczniejsze metody rehabilitacji dzieci stosowane w Polsce.

Podstawowe metody rehabilitacji dzieci

W celu zapisania dziecka na rehabilitację NFZ konieczne jest skierowanie od lekarza. Następnie sprawdź na przykład na stronie www dane kontaktowe do najbliższego w miejscowości ośrodka rehabilitacyjnego. Wyróżnia się 3 najpowszechniejsze metody rehabilitacji medycznej:

  1. Metoda PETO (nauczanie kierowane). Za powstanie tej techniki w latach 40. XX wieku odpowiada lekarz pedagog Andreas Petö. Łączy środki medyczne, psychopedagogiczne i społeczne w celu środowiskowej adaptacji. Zakłada przygotowanie niepełnosprawnego dziecka w wieku przedszkolnym i szkolnym do samodzielnego życia, a w tym niezależności i codziennych czynności. W trakcie zajęć poprawia się funkcje odpowiedzialne za motorykę, a więc czynności manualne i poruszanie się. Monitoruje się postawę i prawidłowe odczuwanie ciała. Nacisk kładzie się na codzienne aktywności na przykład współdziałanie wzroku, ruchu, słuchu i dotyku. W trakcie rehabilitacji rozwija się intelekt, umiejętności mowy i osobowość. Wszystko pod nadzorem przypisanego przewodnika lub konduktora.
  2. Metoda NDT-Bobath. Technikę opracowali w latach 40. XX wieku fizjoterapeutka Berta i neurolog Karel Bobath. Stosowana u dzieci i młodzieży z mózgowym porażeniem, ułożeniową asymetrią, zakłóceniami ruchowymi, wadami rozwojowymi centralnego systemu nerwowego oraz schorzeniami nerwów i mięśni. Zakłada kompleksowy rozwój i uzyskanie przyszłej niezależności. W trakcie ćwiczeń oddziałuje się na napięcie mięśni, zatrzymuje niewskazane ruchy i utrwala prawidłowe lub prawie wzorcowe, a także utrzymuje zdobyte zdolności ruchowe potrzebne na co dzień. Podczas zajęć stymulowane jest całe ciało pacjenta. Tempo, rytm i typ ćwiczeń dostosowuje się do chorego.
  3. Metoda Vojty. Za jej twórcę uważa się lekarza Václava Vojtę. Polecana jest przy zdiagnozowanym porażeniu mózgowym, opóźnieniu rozwoju psychoruchowego, asymetrii ułożenia ciała i nieprawidłowej koordynacji nerwowej. Polecana jest również w przypadku zwichnięć stawu biodrowego czy dolegliwościach i wadach kręgosłupa. Podstawę rehabilitacji dzieci stanowi nauka kompletu ruchowych wzorców genetycznie zakodowanych. Podczas zajęć wykonywanych 4 razy na dzień przez maksimum 20 minut stymuluje się wzorce.

Do pozostałych metod rehabilitacji dzieci zalicza się terapie wad postawy i skolioz z wykorzystaniem technik PNF, terapii manualnej czy czaszkowo-krzyżowej, funkcjonalne ręki lub tkanek miękkich. Warta oddzielnego omówienia jest metoda PNF. Polega na torowaniu nerwowo-mięśniowym i pomaga w leczeniu stanów pooperacyjnych, urazów sportowych, złamań czy uszkodzeń mięśni i stawów. Przeprowadza się ją ponadto w przypadku uszkodzeń nerwowych, jakim jest na przykład niedowład.

Stosowane dodatkowo terapie dziecięce

Do mniej popularnych metod rehabilitacji zalicza się muzykoterapia. Formę terapii stworzył w latach 50. XX wieku profesor Alfred Tomatis. W trakcie jej przebiegu używa się poddanej komputerowej obróbce muzyki na przykład klasycznej, która wpływa korzystnie na pracę mózgu. Efektem jest poprawa u małego pacjenta funkcji poznawczych, a więc koncentracji, pamięci, umiejętności komunikacyjnych czy równowagi psychicznej. Terapia nie wymaga od dziecka skupienia. W tym czasie może się bawić lub spać. Muzyka klasyczna sprawi, że dziecko się wyciszy i zrelaksuje, co sprawdzi się szczególnie u dzieci z ADHD. Drugą formą jest zabieg prądami TENS. Wskazaniami do jego przeprowadzenia są: przewlekłe dolegliwości, stany zapalne i schorzenia stawów. Metoda polega na przesyłaniu elektrycznych impulsów przez skórę do nerwów, które odpowiadają za odczuwanie temperatury. Jedne prądy blokują odczuwany ból, a drugie wytwarzają przeciwbólowy środek.