Zespół Hashimoto to choroba, która swoją nazwę zawdzięcza chirurgowi z Japonii. Doktor Hakaru już na początku XX wieku dokładnie zbadał i opisał postacie tego schorzenia. Określa się nim limfocytowe zapalenie tarczycy o przewlekłym charakterze. Jego skutkiem jest stopniowe niszczenie gruczołu i niedobory w gospodarce hormonalnej. Czym się zatem dokładnie objawia? Sprawdź, jak się leczy tę dolegliwość. Dowiedz się, co należy spożywać, a czego lepiej unikać.
Objawy choroby Hashimoto
Z zasady objawy Hashimoto dzieli się na miejscowe, łączone z rozmiarem tarczycy oraz połączone z niedoborem jej hormonu, a zatem niedoczynnością. Choroba przebiega także w kilku etapach. Na początku objawia się powiększeniem, a zatem tzw. wolem. Następnie maleje. Ostatnim etapem jest powstanie guzków na tarczycy.
Do innych przejawów dolegliwości zalicza się stale towarzyszące uczucie zimna i przybieranie na wadze. Zespół Hashimoto wpływa także na psychikę osoby chorującej, u której może pojawić się depresja, zmęczenie i senność oraz problemy z pamięcią. U osób objętych schorzeniem obserwuje się ponadto zakłócenia w metabolizmie i w pracy serca. Do tego często dochodzi do nadciśnienia tętniczego oraz niedokrwistości i łuszczenia się skóry, w tym głowy.
Do pozostałych symptomów należy bezpłodność i zaburzenia miesiączkowania. Ponieważ schorzenie rozwija się powoli i przez kilka lat, stopień jego nasilenia jest różny. Z reguły Hashimoto przybiera łagodne lub ostre postacie w zależności od stopnia niedoczynności tarczycy. Nieleczony u specjalistów zespół może skutkować nawet śpiączką.
Zespół Hashimoto a ciąża – czy można w nią zajść?
Ponieważ tarczyca jest organem odpowiedzialnym za produkcję hormonów, a zatem wpływa na metabolizm i prawidłową przemianę materii, choroba Hashimoto może też powodować niepłodność. Niedobór hormonów skutkuje nadprodukcją prolaktyny. Odpowiada ona za owulację, czyli jajeczkowanie. Jego zatrzymanie się może powodować trudności z zajściem w ciążę.
Niestety, u kobiet cierpiących na to schorzenie obserwuje się nawet 2x większe ryzyko poronień oraz wad rozwojowych płodu. W przypadku występowania choroby należy wykonać stosowne badania diagnostyczne np. USG tarczycy. Wówczas możliwe jest podjęcie leczenia obejmującego terapię farmakologiczną. Przez cały okres ciąży konieczna jest stała kontrola lekarza ginekologa lub endokrynologa.
Hashimoto: jak przebiega leczenie?
Na wykrycie zespołu Hashimoto pozwala badanie przez lekarza szyi pacjenta. Wyspecjalizowany endokrynolog wykonuje w tym wypadku badanie palpacyjne, które umożliwia wykrycie zmniejszonego lub zwiększonego gruczołu tarczycy. Jeśli wystąpi podejrzenie niedoczynności, lekarz może skierować na badanie krwi. Wówczas możliwa jest kontrola poziomu hormonu tyroksyny we krwi. Niski poziom będzie się wiązał z wykonaniem dodatkowej diagnostyki poprzez oględziny tzw. wolnych hormonów tarczycy lub przeciwciał. Często przeprowadza się także USG.
W przypadku zdiagnozowania choroby Hashimoto konieczne jest podjęcie farmakoterapii. Z reguły osoby chorujące na to schorzenie przyjmują lewotyroksynę, czyli odpowiednik hormonu tarczycy. Otrzymuje się ją w procesie syntezy. Zażywa się ją o stałej porze, najlepiej rano i na czczo przed jedzeniem.
Dieta na Hashimoto
Farmakologiczne leczenie pod okiem lekarza specjalisty można połączyć z odpowiednią dietą. Codzienny jadłospis osób chorujących na Hashimoto powinien obejmować artykuły spożywcze, które nie zawierają goitrogenów, czyli substancji antyodżywczych powodujących szereg dysfunkcji. Należy także unikać soi, alkoholu, kawy, orzechów czy pomidorów. Wskazane są za to produkty bogate w błonnik – znajduje się w warzywach i owocach, takich jak: jabłka, banany, buraki, marchewki, migdały czy awokado. Zawierają go także karczochy, kiełki oraz wielozbożowe produkty. Dietetycy zalecają również spożywanie produktów składających się z białka – a więc mięsa czy jaj, „dobrych” węglowodanów, które mieszczą się w sałatach czy fasoli oraz ryb.
Leczenie Hashimoto i niedoczynności tarczycy w zasadzie nigdy się nie kończy. Chory powinien być poddawany leczeniu farmakologicznemu przez całe życie. Chociaż całkowite wyleczenie nie jest możliwe, istnieje szansa na stopniowe przywrócenie zdrowia pacjenta.
