Mononukleoza to wirus EBV (Epsteina-Barra), nazywany powszechnie chorobą pocałunków, gorączką gruczołową lub monocytową anginą. Występuje zarówno u dzieci, jak i młodzieży oraz dorosłych, u których przebiega najciężej. Do zarażenia dochodzi podczas kontaktu ze śliną chorego. Chociaż w ciągu życia występuje tylko raz, jej rozpoznanie może być trudne.

Objawy mononukleozy

Do najczęstszych objawów „choroby pocałunków” zalicza się zły nastrój, dolegliwości w okolicy pleców, ogólne przeziębienie i katar. Poza tym ujawnia się poprzez łagodne zapalenie migdałków, gorączkę czy ból gardła. Objawy te mogą się nasilać w zależności od jej przebiegu i przypominać niekiedy anginę, czyli ostre zapalenie gardła. Zdarza się, że do oznak schorzenia należy opuchlizna w obszarze powiek, nosa czy brwi. Jeśli natomiast u chorego występuje utrzymująca się długo wysoka temperatura, powiększenie węzłów chłonnych i migdałków czy wskazujące na powiększenie śledziony bóle brzucha, konieczna jest wizyta u specjalisty.

Mononukleoza u dzieci

Mononukleoza jako zakaźna choroba u najmłodszych pacjentów przypomina grypę. Z początku objawia się brakiem apetytu, bólami pleców czy nóg, a także ogólnym zmęczeniem. Potem dołącza do tego gorączka i dolegliwości związane z gardłem. O schorzeniu świadczą poza tym powiększone węzły chłonne. Dlatego też często choroba ta jest mylona ze zwykłą infekcją wirusową. Bez względu na przyczynę, konieczna jest wizyta u pediatry. Warto wiedzieć, że dziecko po przebytej chorobie może jeszcze zarażać nawet przez 6 miesięcy. Wobec tego należy zadbać, aby używało własnych naczyń, sztućców czy innych akcesoriów.

Mononukleoza – diagnoza i leczenie

Przed rozpoczęciem leczenia mononukleozy wskazane jest przeprowadzenie odpowiednich badań. Pomogą w diagnozie choroby. Z reguły lekarz rodzinny zleca w tym celu badanie krwi. Jest to konieczne, ponieważ często tzw. wirus EBV odpowiedzialny za schorzenie opanowuje limfocyty B (białe krwinki), które następnie zmienia. Oprócz tego wykonuje się jeszcze testy szkiełkowe. Polegają na zmieszaniu pobranej krwi z odczynnikiem i analizie wyniku. Nierzadko zakaźna mononukleoza może wymagać hospitalizacji. Zaleca się ją w przypadku braku spodziewanych efektów związanych z przyjmowaniem przepisanych leków np. sterydów.

Domowe leczenie

Zleconą przez lekarza kurację można połączyć z domową terapią. Szczególnie zalecane są leki obniżające gorączkę, zmniejszające stany zapalne i dolegliwości. Ważne jest również picie dużej ilości płynów połączone z odpoczynkiem. Należy się oszczędzać i przebywać stale w łóżku. Zalecane jest poza tym częste zmienianie odzieży w związku z naturalną potliwością. Ponieważ śledziona jest nieraz powiększona, chory musi uważać, aby nie urazić niechcący brzucha. Wskazane jest zaprzestanie aktywności fizycznej na okres ok. 4. tygodni. Równie istotne jest odpowiednie odżywianie się. Polecana jest lekkostrawna dieta. Zwłaszcza dzieci powinny pić dużo wody i spożywać produkty bogate w witaminy lub suplementy. Przy  niedrożności dróg oddechowych i nawilżeniu śluzówek pomoże odpowiednie nawilżenie powietrza z dodatkiem olejku eterycznego np. sosnowego.

Czy przy chorobie występują jakieś powikłania?

Powikłania związane z tą chorobą występują z reguły rzadko. Nieczęsto obserwuje się przypadki, kiedy dochodzi do trudności z przełykaniem czy oddychaniem. Rzadkością jest również przy mononukleozie wysypka. Do równie nieczęstych powikłań zalicza się łagodna postać tzw. autoimmunizacyjnej niedokrwistości hemolitycznej. Diagnozuje się ją u maks. 3% chorujących. Do komplikacji tego rodzaju dochodzi zwykle w pierwszych 2. tygodniach występowania schorzenia. Czasami niedokrwistości towarzyszy hemoglobinuria (PNH, rzadka hemolityczna anemia) bądź żółtaczka. Do tego może jeszcze współwystępować małopłytkowość, którą rozpoznaje się u średnio 0,5% osób. Zwykle objawia się to obniżeniem normalnej ilości płytek nawet do mniej niż 140 tys./mm3. W związku z tym pacjent powinien przebywać pod stalą kontrola lekarza.